Marta - 'pani tabelka' w pracy, na wakacjach lubi iść na żywioł, ale taki kontrolowany...
Ze swoimi chłopakami chętnie odkrywa świat. Bardziej niż żyć wspomnieniami lubi je generować.
Lubimy ze sobą rozmawiać. Chętnie dzielimy się ze sobą swoimi myślami, obserwacjami i doświadczeniami z minionego dnia. Zawsze żyliśmy w pędzie, zawsze było dużo do zrobienia. Ostatnio mamy jednak wrażenie, że chcąc nie chcąc wrzuciliśmy kolejny bieg. Jedziemy szybciej, krajobraz gna za oknem, a my czasami mamy problem z wyrobieniem na życiowych zakrętach. W takim pośpiechu trudno jest znaleźć czas na spokojną rozmowę. Często ograniczamy się do niezbędnego minimum, czyli zdania relacji z dnia i zaktualizowania bieżącej listy zadań zwykłych - Kup proszę mleko, bo się skoczyło. / Pójdziesz na pocztę odebrać polecony? czy Kochanie, znów zarysowałam auto...:) Na filozoficzne dywagacje nie ma czasu. Doba jest za krótka.
No i wtedy przychodzi ten czas, kiedy wsiadamy do auta i do pokonania jest trasa dłuższa niż 30 minut. Najlepiej jak jedziemy na wakacje, na camping. Jak zwykle - zapakowani po dach. Namiot, materac, stolik, garnki, solniczka i klamerki... Do bagażnika nawet szpilki nie wciśniesz, a w środku też jakby trochę ciasno. Ale jedziemy odkrywać świat i pobyć razem na własnych warunkach. Przed nami dobre 10 - 12 godzin drogi. Większość chce mieć podróż jak najszybciej za sobą.
A my? Wręcz przeciwnie - niech jazda trwa. Bo czas w aucie, to czas dla nas.
Na spokojną rozmowę, na którą nie ma zbyt dużo czasu na co dzień. Jaśko najczęściej usypia albo zajmuje się sobą, a my z kawą w ręku mamy czas na magiczne pytanie: "No i co tam, Słońce, u Ciebie?"
W końcu jest okazja, aby nadrobić zaległości. Spokojnie porozmawiać o rzeczach bardzo ważnych i kompletnie błahych. Pośmiać się i wywalić żale. Zaplanować przyszłość i zastanowić się nad kolejnym wyjazdem - z kim? dokąd? kiedy? i po co? To w aucie zastanawialiśmy się nad imionami naszych dzieci. To podczas jazdy aktualizujemy swoją listę marzeń. To będąc w trasie podejmujemy życiowe decyzje o przeprowadzce czy zmianie pracy. Im dalsza podróż, tym lepiej. Dzięki takiemu podejściu nie zniechęca nas 1200 km nad Gardę, a odległość Poznań-Gdańsk jest już dla nas chlebem powszednim.
Ostatnio Łukasz sam wracał z Trójmiasta. Rozmawialiśmy przez ponad 3 godziny przez telefon. Nadrobiliśmy zaległości z całego tygodnia. W międzyczasie moi rodzice próbowali się do mnie dodzwonić. "Przez 3 godziny rozmawiałaś z Łukaszem? O czym można przez 3 godziny z mężem rozmawiać?" zapytał się mój tata. A no można... :)
Koleżanka z kolei powiedziała mi kiedyś, że nie lubi długich podróży z mężem. Bowiem samochód działa na nich jak czarodziejska skrzynia. Wsiadają uśmiechnięci, wysiadają pokłóceni. Zawsze. Niezależnie od czasu podróży.
Jest to niewyobrażalny dla mnie scenariusz. Długa jazda samochodem naprawdę nie musi być dramatem. Na końcu drogi jest cel. Prędzej czy później tam dojedziemy. Jeśli jest to cel wakacyjny to już w ogóle dodatkowej motywacji nam nie trzeba. Jednak sama podróż może stać się czasem niezwykle wartościowym. Może być pseudo-randką, burzą mózgów czy chwilą na oddech i nadrobienie zaległości.
